Maroesjka Lavigne

Als fotograaf onderzocht ik jarenlang de relatie tussen mens en natuur, steeds zoekend naar manieren om een landschap te vatten. Na tien jaar evolueerde die fascinatie; ik zie het landschap niet langer als iets volledig te bevatten, maar als een subjectieve momentopname, gevormd door perspectief, tijd en context. Dat inzicht werd een keerpunt in mijn werk. Ik besloot mij te verdiepen in textiel om een extra gelaagdheid en tactiliteit aan mijn werk toe te voegen. Textiel en fotografie vormen samen een rijk, transdisciplinair speelveld. Door beelden driedimensionaal vorm te geven, kan ik externe factoren zoals licht en ruimte integreren. Net zoals een landschap verandert door tijd, licht en natuurlijke processen, zijn ook textielwerken nooit statisch: ze vervagen, vervormen en roepen plekken op die openstaan voor reflectie en interpretatie. Mijn praktijk is vanuit het werkveld interessant voor zowel fotografie als textielkunst. Door deze disciplines te combineren ontstaat een rijker, tactieler werk dat zowel conceptueel als materieel gelaagd is. De binaire aard van het weven sluit uitstekend aan bij de eigenschappen van fotografie: elke pixel in een foto kan worden vertaald naar een binding in het weefsel. Hoewel industriële weefgetouwen hier bijna onbeperkte mogelijkheden voor bieden, worden deze vaak beperkt benut. De opleiding textielontwerp biedt ruimte voor experiment, maar kunstenaars die fotografie en textiel op deze manier combineren, blijven in de kunstwereld nog altijd zeldzaam. Ook vanuit de fotografie kan dit onderzoek van betekenis zijn. Binnen het vakgebied speelt de vraag naar de feitelijkheid van de foto een centrale rol. Het publiek ziet de camera vaak als een objectieve vertaler van de werkelijkheid, maar ook bij het fotograferen van het landschap geldt dat de fotograaf altijd een positie inneemt en dus een subjectieve blik toont. Door het landschap te abstraheren en de gelaagdheid van textiel te gebruiken kan er een unieke representatie van het landschap ontstaan.